It was the best of times...

..it was the worst of times

Zoals jullie een tijdje geleden hebben kunnen lezen, togen we naar Bolivia. Vanuit het niemendallerige plaatsje Taipizu vertrokken we voor een vierdaagse tour door allerlei prachtig Boliviaans natuurgebied met als kers op deze taart: de Salar de Uyuni. Oftewel, een immense zoutvlakte.


Ons reisgezelschap dat al weken uit het bescheiden aantal van twee had bestaan, was aangevuld met twee andere touristen, een gids en een chauffeur. Met zijn zessen bestegen we ´onze´ Toyota fourwheeldrive en toet toet, daar gingen we: en route.


We waren nog maar net onderweg of de auto begon al goed te klimmen. Voordat we het wisten zaten we hoog in de bergen en hadden we het voor het eerst sinds weken koud. Daarnaast zaten onze oren dicht en bij de eerste stop merkte ik dat ik moeilijker ademde. Oeps. Hoogteziekte.



We hadden die dag daarvoor er wel wat over gelezen, maar echt goed erover nagedacht hadden we niet. Gelukkig had William, een van onze medereizigers er beter over nagedacht. Hij had coca bladeren meegenomen. Die zijn goed tegen hoogteziekte. Net zoals veel andere dingen die goed voor je zijn, waren de bladeren niet echt genieten. Denk aan zout-hout-smaak en droge bladeren in je mond,maar alles voor het goede doel. Het hielp een beetje en alles went. Daarnaast hoefden we ook niet veel te doen, behalve in de auto zitten en ons vergapen aan de mooie bergen, indrukwekkende dalen en oneindige vergezichten.


De enige inspanning die we leverden was hier en daar uitstappen, wat rondlopen en foto´s maken. Dat lukt zelfs op 3000 m hoogte, als je de dag daarvoor nog rond zeeniveau hebt gezeten. Daarnaast was Elvis een zeer onderhoudende gids die interessante dingen wist te vertellen over de omgeving. William en Claire waren gezellige mensen en onze chauffeur was een ongelooflijke baas die ons, glim- en soms schaterlachend, veilig over allerlei onherbergzame wegen loodste.


We hadden het dus getroffen! Dat bleek extra als we andere groepen spraken, die ons vertelden over wielen die ervanaf vlogen en auto´s die zonder rem verder reden tot aan chauffeurs die niets wilden uitleggen en boos warden als je met vieze schoenen voeten in de auto klom.


We waren gewaarschuwd dat de eerste slaaplocatie ´very basic´ was. Er was dan ook geen stromend water en geen verwarming. Gelukkig was er wel thee en hadden we warme kleding, dus viel het ons 100% mee. Elvis had een lekker maaltje voor ons gemaakt en het voelde fijn om zo goed verzorgd te worden! Wel waren we de hele dag door elkaar geschud en zo kortademig als en bejaarde met een levenslange tabakverslaving, dus gingen we tevreden en doodmoe om tien over nacht naar bed.



Wat zagen we zoal tijdens deze reis? Heel veel lama´s, vicuna´s en alpaca´s. En ik moet bekennen: ik ben fan. Als een lama rechtop staat en mijn richting op kijkt, kan ik niet anders dan in de lach schieten. Verder hebben we een vos gezien, soort konijn/hamsterwezens, roofvogels en honderden flamingo´s. Dus qua dieren genoeg te koekeloeren.


Maar de hoofdrol in deze vier dagen was voor de natuur. Maanlandschappen, bergmeren in allerlei kleuren van groen tot rood, woestijngbieden, kliffen, mooie dalen, cactussen, rotsformaties: allemaal even mooi en elke aanblik weer zo totaal anders. Doordat we de luxe hadden dat we alleen maar hoefden te kijken, konden we dat kijken ook goed doen. Het is ongelooflijk hoeveel schakeringen bruin en groen er op zo´n berg te zien zijn en hoe die kleuren weer veranderen zodra de wolken verplaatsen of de zon weer tevoorschijn komt.


Op de derde dag waren we vlakbij de Salar. Geheel in stijl, sliepen we in een hotel dat geheel was gemaakt van zout. Zoutverslaafde als ik ben, kon ik dat wel waarderen. Daar kregen we een feestelijk maal en jawel: een fles wijn. Het was de laatste gezamelijke avond, dus die gingen we feestelijk doorbrengen. Maar wel subtiel feestelijk. Ik durfde niet meer dan twee glaasjes wijn te drinken, omdat de hoogte je sowieso het gevoel geeft dat je een zware kater hebt. Daarnaast wilde ik zo fris mogelijk zijn voor morgenochtend.


Want die ochtend daarna, om half vijf, was het zover! We gingen naar de Salar om daar de zonsopgang meet e maken. Wat was dat gaaf! Overal waar je keek,witte vlakte en daarboven veranderde het donker naar licht en werden de wolken zichtbaar. Je hersenen proberen te begrijpen wat ze zien en we hadden beiden soms gedachten over sneeuw en ijs.


Midden op de witte zoutvlakte is een klein eiland en daar gingen we heen. Daar aangekomen zagen we een klein eilandje vol met enorme cactussen. Die groeien daar zo goed, omdat het eiland een korraaleiland is. Deze plek leek zo weggelopen uit een piratenfilm. We warden doorElvis uit wandelen gestuurd op dit eiland en ondertussen maakte hij het ontbijt voor ons klaar.


Hijgend en puffend klommen we over het eilandje, want makkelijk ademen lukte nog steeds niet. Maar dat gaf niets, want het was zo´n bijzondere plek en overal waar je keek was het mooi. Eenmaal terug bij Elvis verraste hij ons met een heerlijke cake, youghurt, thee en koffie. En aan een picknicktafeltje peuzelden we dit tevreden op.


De Salar was dus prachtig en ook alle andere mooie dingen die we de afgelopen dagen hadden gezien waren het fysieke ongemak van hoofdpijn, kortademigheid en wat bloedneuzen meer dan waard!