Twee Nederlandse ezeltjes in Uruguay

Na het prachtige, maar droge landschap in Bolivia hadden we zin in meer sappige weiden.

We trokken dus naar Uruguay, om daar aan het strand te relaxen. Daar kwamen we terecht bij Harald, een überaardige en Duitser (ja heus, ze bestaan!).

Hij had een mooi stukje land, vlakbij het strand. Daar verwelkomde hij ons gastvrij, samen met zijn 2.5 hond. Feitelijk waren het er 3. Een grote en twee jonkies, maar een van de 2 jonkies hoorde er officieel niet bij. Dat gebeurt hier wel vaker. Uit een nestje wordt een hond of kat uitgekozen, maar het broertje of zusje uit het nestje dat niet de gelukkige is, blijft gezellig rondhangen. Dit kleintje mag gelukkig ook meeëten totdat hij of zij een ander plekje gevonden heeft: in de natuur of bij een andere eigenaar.

Wat een lieverds waren dat die honden. Als we ‘s ochtends naar het strand gingen, liep de groterd gezellig met ons mee en ging op zijn gemakje bij ons liggen. Het voelde knus, zo'n hond die met je meegaat.

Dat valt me sowieso op hier in Latijns-Amerika: de honden zijn superrelaxt en lief. Zelfs de zwerfhonden. De theorie die mensen hierover heben is dat dit komt, omdat de honden meer door honden worden opgevoed dan door mensen. Geen idee of het klopt, maar van mij mag het overwaaien naar Europa. We willen bijna zelf een hond door deze reis. Zoals veel van jullie weten, heb ik die gedachte nog nooit eerder gehad.

Hoe heerlijk en idyllisch de slaapplek ook was, aan deze plek kleefde ook een nadeel: het was nogal afgelegen. Misschien denk je: ach hoe erg is dit nou, als je de bereidheid hebt om een stuk te lopen? Klopt! Dat dachten wij ook, maar daar blijkt nog een ingredient essentieel bij te zijn: licht (en tijd).

Na aankomst bij Harald togen we vrolijk op de spontaan door hem geleende fieten naar het pittoreske strandplaatsje Pedreira, zo’n twintig minuten fietsen langs een autoweg in de weilanden. Het dorpje was allercharmantst en na de ietwat spartaanse omstandigheden in Bolivia, laafden we ons uitgelaten aan cocktails, wijn en een lekker maal.

Maar redelijk dicht bij de evenaar, is het ineens wel heel donker in Uruguay. Daarnaast was de maan verstopt achter de wolken. Iets stiller en minder jolig dan tijdens het eten, begonnen we aan de terugtocht in het pikkedonker.

En wat een tocht was dat! Met de fietsen aan de hand ploeterden we, soms struikelend en ietwat bibberig voor soms langsrazende auto’s, naast dezelfde autoweg terug. Slechts gewapend met een minilampje dat je steeds moet opwinden, zodat er een kaarslichtachtig schijnsel ontstaat.

Klinkt romantisch wellicht? We zagen geen hand voor ogen en hadden dus liever een bouwlamp bij ons gehad. Ineens blijkt dit lichtvervuiling domweg een goede zaak. Na anderhalf uur waren we endelijk bij het huisje. Met een paar blauwe plekken, bloedende teen en dolblij.

Eind goed, al goed, zou je denken. Mis! Deze ezeltjes stoten zich gewoon nogmaals aan diezelfde steen. De dag daarna hebben we de donkere tocht vrolijk overgedaan. Per ongeluk hebben we ons nog een keer laten verrassen door het snelle donker worden. En door dat andere feit dat het een stuk verder is dan je zou denken van het dorpje naar de slaapplek.

Maar ach, waarom zou je iets twee keer doen? Driemaal is scheepsrecht. Ja toch?! Deze ezeltjes hebben zich dus nog een keer vergist. Toen we naar de bus gingen om te vertrekken naar Buenos Aires. Wij zouden eerder naar het dorp gaan, zodat we in een internetcafe een hostel voor die avond konden boeken en nog wat bustijden konden uitzoeken. Harald zou later onze spullen naar de bus brengen, zodat we daar niet mee hoefden te slepen. Uiteindelijk moesten we nog half sprinten om hem op tijd te treffen bij de bus, zonder tijd om langs het internetcafe te gaan. Hadden we dus net zo goed in een keer met hem mee kunnen rijden.

Lachend zeiden we tegen elkaar in de bus: het is maar goed dat we hier weggaan, anders zouden we vanavond vast weer, enigszins verbaasd over de afstand, langs die weg klauteren.

Ook met deze domme acties was het heerlijk daar! Uigerust en gebruind vertrokken we naar Buenos Aires. Op weg naar een fijn hotel, lekkere steaks en goede rode wijn, om daarna naar Colombia te vliegen.

p.s. over ezelachtigheid gesproken… misschien denken jullie soms: wat typt die chica beroerd. Deels waar natuurlijk. Maar verder maak ik deze blogs vaak op een oude computer in een hostel met autocorrect voor Spaanse spelling, op een Spaans toetsenbord. Ach, wat maakt het ook uit. Manana kan alles nog netjes en perfect, dat leren we hier, wel zo relaxt. Daar kunnen jullie vast doorheen lezen! Adios weer en tot de volgende keer :-)